چه بزرگ اند دست هایی که مصمم، چون رودخانه ها جاری می شوند و کویر نیازمندان را به جوانه می نشانند!

چه روشن اند چشمانی که جست وجوگر و پرشور، نگاه های رنجور را افق های توانمندی، هدیه می دهند.

از تو می گویم که شانه های یاری ات، تکیه گاه مستمندانی است که سرخی صورت هاشان، نشان از سیلی روزگار دارد.

از تو می گویم که چشمان ابری را پاس می داری و هوای بارانی شان را حرمت می گذاری؛ از تو که نور را به خانه پنجره ها میهمان کرده ای.

ارسالی توسط وصال

www.hawzah.net برگرفته از

بازدیدها: 271